Bilmiyorum Bu. Kimse İçin

kanarken öptüm.

duvar oluk oluk akarken kırılışımı ısıtıp ısıtıp,

koydum önüme

çenemi burktum

sakalım kıpkızıl

çocukmuş. değilmiş

ben bu dünyadan ne anladım.

korktum.

dokunuşlara bağıramayan çocuklar gibi

evim yanar diye ben, bir gürültüyü bağıramadım

o gözler. o göz altlarıyla

uyuduğum. uyuduğum uyku mu sandım

bugün kaç insan öptüm

kaç ağız böyle karanfil, kaç ağız böyle zift

ay yüzlerce kez birleşti ve parladı;

ben bir susku gibi hep. sözlerimde dağıldım

kaburgamı kırdım. biliyorum orada doğmadı kadınlar

ama orama dokunduğunda. elinle değdiğinde

tanıdım kabuğumun içinde kendini yenileyen teni

tanıdım ve bildim. bir daha kimseye eğilmedim

o gün sana böyle yukardan bakmam beni tanrı kıldı

bana inandın

bana inandın, o orman bizi kaybederdi,  oraya girdik.

elimize battı yaban bitkiler

o çok zehirliydi bak. onu yedik

senin soğuk kışlarına

adının bilindiği eski çağlardan bir örtüyle geldim

içinde eski bir dua vardı. okudun

bir mağarada günlerce aç ve susuz

ayaklarımızı birleştirdik

birleşti halklar gibi omurgamız. dilimiz

bana elini uzattın

dilimi çözemedim

dilimi çözemedim

kemiklerimde bir kırılma sesiyle

titreyip yürüdüm

batarken içtiğim suyun tadını unutmadım

açıldığında içine hızla boğuluşumun dolduğu ağzımı verdim sana

onu kurtarma

ağzını daya

kanarken öp.

duvar oluk oluk akarken.

şimdi hiçbir şey anlamayıp kırıldığım bu dünyada ben

o gözler. o göz altlarıyla

rengini unuttum mu sandın.

Onur Budak
20 - 21 Kasım 2016 @İstanbul