Umarım Birisi Vardır

bazı harfleri hiç bilmeyen dilim benim.
özgür dilim, yerel dilim
sana bir isim veremesem de
senden çıkanı çok oldu: buldum
başkaydı. hiç anlaşılmadı
hiç duyulmadı, çocuklar bilmedi.
anlatmadı oradaymış gibi. oyunlarına almadı.

bu yağan neyin sesi senin ağzın yarayken
çırpınan ne sen böyle kanatsızken
cama vuran, titreyen küçük ışıkçıklar gibi

sen yorgunken eğilmekten tanrılara, üşürken çıplak ayağınla, göğsünü yırtmışken, alışmışken soğuğa, dokunabilmişken sıranı savar gibi bir başkasına, yolu ezberlemişken karanlıkta ve duymaya başlamışken sessiz olanı
bu yağan neyin sesi.

topla kendini
ve at

hiçbir toprakta büyümeyen dilim benim. yurtsuz dilim.
seni susuz bırakıp uzaklaşırken bir tepeye
bir kaktüs gölgesinde kendini ısırışın benim içimde dinmez bilirim

sen: bir çocuğun tam ıslanacakken ayaklarını çektiği su
sen: sığındığı kar kütlesini erimekten kurtaramayan gövde
sana bir isim veremedim bu: adına dünya denilen yerde

ben yine bir ağaç gibi yaşadım
seni yine bir çocuk yaraladı.

Onur Budak
14 Aralık 2016 @İstanbul