Ne me quitte pas

şimdi bir şiire nasıl başlayacağını unutup

“ben iyiyim de” diyerek susturduğum bu dili

hangi nehirde yıkamam gerekirse

orada yıkadım

işte ben,

herkes kadar burada

herkes kadar kirli ellerimle

herkes kadar buğulu görüyorum

herkes kadar üşüyorum sabahları

herkes kadar örtünüyorum. dünya bu.

işte sen. bir karartı gibi küçücük bir şehirden uzanıp ellerime

bir gül koyup kaçtın

bir gül koyup kaçtın

ben dağ gibi bekledim burada

sadece durmadan yanıp sönecek kadar ışığım kaldı

kimse dokunmadı

kimse döndürmedi gövdemi

ısıt dedin

acınla ısıt bu kalbi. onur, yanıp sönerek

döne döne ısıt

biraz inga pee

biraz yves klein

belki 2017’de bir paris sokağı

belki 2009’da bir okul duvarı

bak ellerim hala maviye boyalı.

nereye kadar uzuyor raylar

nerede sönüyor ışık

kaybettiğin bir dağ var, biliyorum

aralıktı, biliyorum

sekiz ay boyunca her gün üç kez uyandın uykundan

her gün soldun ve tekrar yeşerdin

acın bir zehir olsa ona ağzımı dayar söküp alırdım

seni yalnız bırakan bu karanlıkta

yanıp sönerken ışığım, gözlerini benim için, sadece bir kez. (kırpma)

bir kez tut gözlerini. (bırakma)

karşındayım bir dağ gibi

soğuğumu unut, buzlarımı unut, yolumu gözle (unutma)

dağın kalbi var, başını koy

bunca yıl üzerime yağan karlardan

önümden geçip giden trenlerden

ve o trenlerdeki insanların

bir köpeğin havlayışına veremediği anlamlardan bahsedeceğim sana

sana yanan evlerden,  ölen çocuklardan, hala yaşayan şairlerden,  biraz resimden, biraz yaptığım tablolardan, biraz mavi gezegenlerden,  bir gökyüzü için yazılmış şeylerden, bir seferlik uçuşlardan, çiçekler ve çocuklardan, egedeki bir şehirden, inecek bir durak düşünmeden bindiğim trenlerden, fante’den, sayıklayarak uyandığım uykulardan, uykumun içindeki rüyalardan, üç yüz yirmi dokuzuncu ayetten, sana biraz, meriçten, yatağıma geciktiğim günlerden, camdan bir buluta yükselmekten, buruk bir lirin çıkardığı seslerden bahsedeceğim.

bu hangi kırmızı, onu durma, yeşert

soğu… içindeki ateşi seninle birlikte ben de üflerim

büyü… sığ… kıs gözlerini… kendine bir yer edin gökyüzünden

ne me quitte pas

ne me quitte pas

haykırdığım dilimi yıkarken içtiğim su incitti beni.

sana döndüm, dünya gibi

ne me quitte pas

ne me quitte pas

n’olursa olsun.

uyuduğun uykundan dön

ısıt burayı. duy beni

ben, işte: her gün burada

bir adım bile kıpırdasam her şey yerle bir olacak gibi hissetmekten

yerinde seven bir dağ

n’olur

aç gözlerini

maviyi geri ver dünyaya.

Onur Budak

18 Ekim 2017 @İstanbul

Gizemli Çocuk. Bitkin Ruh.

o otobüse bindin mi. yürüyüp gittin mi bir şeylerin uzağına. söyle, gözlerin büyük geldi mi üzerindeki cekete. sığdın mı / sığındın mı o kente. uzun uzun yüzünü / diktin mi belirmeyeceğimi bildiğin bir caddeye. hiç fark etmesen de senin ışığın olabildi mi bu. orada, gelmediğim ve sen ayrılmadan gelmeye cesaret edemeyeceğim o şehirde, kayboldun mu rastlaşmayı beklediğinle. senin gözlerinin değdiği denizin suyu bir avuç da olsa uzanabildi mi benim kıyıma. onu yüzüme sürebildim mi.

bir tutam saman sarısına benzeyen saçlarından kulağına uzanan o şarkı.
bunu aragon da bilir ya-

onu hiç sevebildim mi. benim bu kötü sesimden hiç, duyabildin mi.

yasla boynunu şimdi.
bir şehir yakınına bir ömür sürmeye geldiğim yüzünün bir tarafıyla, gül.

gizemli çocuk. bitkin ruh. senin bütün travmalarını ezberledim ben.

döktüğün ilk gözyaşı. ilk aşık olduğun an. ilk öykün. gül.

gizemli çocuk. bitkin ruh.

hiç kimse anlamazken anladığım

krizantem çiçeği, turkuaz göz bebeği

utangaçlığım yüzünden makinelerin ardında iletilerle acımı yarıştırmayı özlediğim.

yüzünün bir tarafı hep güler bilirim. / gül

ama diğer tarafı / kirpiğini üşütür / sakın ağlama.

Onur Budak

4 Mayıs 2017 @İstanbul

Artık Hiçbir Şey Eskisi Gibi

şimdi ben
o en yakın yollar bulunsa bile
yedi şehir geçmeden sana ulaşılamayacak bir yerde
antony hegarty'den bir şeyler dinleyerek
sabırla masamdaki kaktüsün büyümesini bekliyorum

ona gecenin üçünde mor bir kristalden yansıyan güneşler düşünüp
tek tek bütün dikenlerini sayıyorum
toprağında bir çocuk dişi gömülü, biliyorum
bileğimi toprağına dayayıp
bir çocuk dileğini büyüten bu beyaz saksıyla
aynı suyu içiyorum


kırk yedi dakikalık bir yaşam avcumun içinde
bütün politik şiirler bir yerde dursun
elli yıl ilerideki bir çocuk. bu dönemi bırak
hiç bilmesin
avcumu senin için
avcumu senin için
sevmekten yara dolu da olsa
bir uç beyin tekrarıyla
daha çok
daha çok açıyorum

çok ileride
parasız çocukların ağzından bir şiiri alıp
senin gördüğün göğe dikiyorum

hope there's someone
hope there's someone


sevgilim, bir çiçek adım benim
bir çiçek adıyla doğup. bir çiçek adıyla yok olanım


şimdi yedi şehir ilerinde
ben
hiç ağlamadan
bir kaktüse sarılıyorum.

Onur Budak
28 Nisan 2017 @İstanbul

Meriç, Ölü Melek

senin yırttığın gökte uçmayı reddettim
korktum göklerden
korktum göklerden gelenden
bu hayata çok incinmiş parmağımla
düşmekle yaralanmanın arasındaki o
ayrılmaz bağa tutundum.

durduğum sular hep aktı /
sürüklendim
arındım
yaralan
dım

sırtımda bir çift göz
nereye gittimse
kararan yerlere bakakaldım

ey. dünyanın götürdüğü şeylerin arasında
bir sözcük arayan gölgem
senden hep geri kalan gövdemle ben
adımladığım bütün şehirlerde
bir taşı işlemeye vakit aradım.

Onur Budak
22 Nisan 2017 @Yalova

Anılar İçin Teşekkür Ederim

baş ağrısı.

çekmecede hiç etki etmeyen bir ağrı kesici.

antony hegarty, julia borissova

sol gözümde bir bilet

ağzımın kenarında bir daha hiç dönmeyeceğin

yine de aç, yine de öp, yine de yaralan

bak / korkma kırılmak ve çözülmekten

yine de yürü

ama düşmekten,,

gece: ışıksızlık

ses: I’m going away smiling.

zeytin ağaçları

hiç gidemediğim trenler

beyaz saksıda sabırla büyüyen bir kaktüs

mor bir taş

bir kitabın seksen iki baskısı

saat kulesi

hep söylerim: gözlük kabı

...beni ayakta tut...

başımı okşa

ensemi öp

dizlerime yat

...sende kalsın...

bu kapıdan gir

anahtarı yut

şu masadan dön

şu koltukta yaşa

...sende kalsın...

bu bardağı duvara at

kulaklarıma doğru bağır

elini uzat göğün boğazını sık

çantanı al, bu kapıyı kırıp çık

...sende kalsın...

sırtını dönüşün

kemiklerinden kayan zaman

siyah elbisenin hiç duyulmayan ipeksi sesi

...sende kalsın...

istasyon: hakikaten yolcusun

istasyon: biletsiz ve parasızım.

...sende kalsın...

sende kalsın bu sihir, sevgilim

senin bir akşamüstü gittiğin o treni

elimde susuz ve güneşsiz bir kaktüsle birlikte

yalnızca raylardan da izlerim.

Onur Budak

18 Mart 2017 @İstanbul

I Love You Earth

yakını gören o küçük gözlüğün masamda kalmış bana bakıyor. gözlük kabın da biraz ileride, bir gölgenin içinde ona dokunmamı bekliyor. onları bir köşeye elimin en narin yeriyle itip yazı yazmam için gerekli birkaç şeyi buraya bırakıyorum. şurada bir çekmece, açsam kimin içi dökülür bilmiyorum. i love you, earth diye bir şarkı var burada. antony hegarty yine ipek gibi, yoko ile birlikte söylemişler bunu. o hala oh my love klibinde john lennon’u öpüyor. burada, antony hegarty’nin sesiyleyken bile. I love you, earth derken bile…

üzerimden trenler geçmiş gibi sırtımı okşuyorum. hafif trenler, hafif uykular... bunların arasında sıkışıp kalarak, i love you, earth derken bile, buradayım… bu beyaz masada, bu üşümüş ellerle, bu her yöne gidiş bileti düşünen kalbimle, ben… ben de seni seviyorum dünya, ama bir dursan…

herkesten gizlenip oturduğum bu masada yüz otuz ikinci kelimemdeyim. bununla birlikte yüz otuz sekiz. bir dursam… ulus baker, sus. kum güzeli, sus.

sana dönüyorum, dünya gibi. senin için, dünya gibi. ne kadar yorgunum bilmiyorsun. yarın kaçta uyanacağım? kaçta evime gireceğim? kaçta uyuyacağım? sığamadığım bu yatakta en çok hangi yöne döneceğim? bilmiyorsun... ismimi hatırlamak bir buçuk dakikanı alıyor bazı günler. sesim nasıldı? nasıl giyinirdim? bilmiyorsun. bir bilet. tren ya da otobüs. uçak sana gelmem için çok hızlı… tekrar gelirsem seni bulamamam için bir şeyler yapmanı istiyorum. tekrar gelirsem orada yokmuş gibi davranmanı. saklan, gözüktüğünün farkında olmayan çocuklar gibi saklan benden. bir yetişkinin ayaklarıyla seni görmemem gerektiğini, seni bulmamam, seni yakalamamam gerektiğini anlat bana. orada olacağım, biliyorsun.

içimde büyüyen inadı kesip attıkça daha da beliriyor. senin için, biliyorsun. yarın kaçta uyanacağın için, kaçta evine gireceğin, akşam ne yiyeceğin için, i love you earth, için, biliyorsun. dünya gözünle biraz olsun güneşe bakabilmek, şu çöldeki kum tepelerinden beydağlarını çıkarabilmek için, bir çiçek büyümek, bir su akmak için, biliyorsun. senin için on üçüncü kez başa alıyorum, evet, senin için, bir kez daha artarak, arttırarak, çoğalarak ve çağlayarak; i love you, earth…

bu sonuncu. artarak giren, azalarak çıkan bu ses bir daha duyulmayacak. yakını gören gözlüğünü eski yerine koyacağım. gözlük kabını hemen yanına… yazı yazmam için kullandığım birkaç şeyi de burada bırakırım diye düşünüyorum. hemen yanına “benden sana bir şeyler” diye bir not. belki bir sabah uyanıp onları sen toplarsın diye. belki bir sabah onlara değersin diye. i love you earth de durdurulmuş bir şekilde burada kalsın, tıpkı gerçek dünyam gibi. belki bir sabah onu da oynatırsın… şurada bir çekmece; açtım, neler döküldü, görmedin... içim. çürümüş bir et parçası gibi, kaçıyorsun... sen şimdi adını tek seferde söyleyemeyeceğim uzak bir şehirdesin, kaçıyorsun, biliyorum. sabahları uyanıyorsun, bir evin var, akşamları bir şeyler yiyorsun, uyuyorsun, uyumadan önce mutlaka birkaç yöne birden dönüyorsun ve tekrar gelirsem orada olmayacaksın.

Onur Budak
28 Şubat 2017 @İstanbul

Üşürsen, Ankara

kalbimi neyle kuruttular
ellerim nasıl soyuldu böyle
ve ağzım nasıl kanadı
bu yolu böyle zor, anlat ben nasıl geldim...

her gün birilerine gösterdiğim yüzüm gibi
soğuk ve donuktun
sende bir kadının morarmış ellerini tutmak istedim
uzaktan sarılmak ve eve giden bütün yolları unutmak.
onlar seni başka bilse de
benim içimde korkulmaz bir beyazdın sen

üşürsen bunu hatırla, ankara

Onur Budak
1 Ocak 2017 @Ankara