Umarım Birisi Vardır

bazı harfleri hiç bilmeyen dilim benim.
özgür dilim, yerel dilim
sana bir isim veremesem de
senden çıkanı çok oldu: buldum
başkaydı. hiç anlaşılmadı
hiç duyulmadı, çocuklar bilmedi.
anlatmadı oradaymış gibi. oyunlarına almadı.

bu yağan neyin sesi senin ağzın yarayken
çırpınan ne sen böyle kanatsızken
cama vuran, titreyen küçük ışıkçıklar gibi

sen yorgunken eğilmekten tanrılara, üşürken çıplak ayağınla, göğsünü yırtmışken, alışmışken soğuğa, dokunabilmişken sıranı savar gibi bir başkasına, yolu ezberlemişken karanlıkta ve duymaya başlamışken sessiz olanı
bu yağan neyin sesi.

topla kendini
ve at

hiçbir toprakta büyümeyen dilim benim. yurtsuz dilim.
seni susuz bırakıp uzaklaşırken bir tepeye
bir kaktüs gölgesinde kendini ısırışın benim içimde dinmez bilirim

sen: bir çocuğun tam ıslanacakken ayaklarını çektiği su
sen: sığındığı kar kütlesini erimekten kurtaramayan gövde
sana bir isim veremedim bu: adına dünya denilen yerde

ben yine bir ağaç gibi yaşadım
seni yine bir çocuk yaraladı.

Onur Budak
14 Aralık 2016 @İstanbul

Birleşme Ağrısı

et sıyrıldı kemikten

ayaklarımın ucuna ses düştü

sormadım. bu patlayan kimin gövdesi

nasıl bulunur artık bu kopmuş eller. ya nasıl birleşir

artık gözlerinden altın sızar bir kadının daha

göğsüne yine yumruklar iner

karnında bir bıçakla nasıl uyur o kadın o uykuyu. ya nasıl uyanır

yolları açalım. açalım yolları gülle donatalım

düşenleri kaldıralım

kimin bir açıklık varsa alnında, ağzımızla kapayalım

sırtlardaki çiziklere saçlarımızı,

üşüyen boyunlara okşar gibi ellerimizi koyalım

yolları açalım. açalım yolları gülle donatalım

bir makinenin dişlileri gibi değsin ellerimiz kopmuş ellere

o kopmuş eller öyle bulunup. işte öyle birleşsin

bir taş gibi dikilsin karınlarımız karşısına bıçakların

körelsin karınlara batan o bütün bıçaklar

gözlerinden altın sızan kadınlar öyle uyusun o uykuyu. işte öyle uyansın

yolları açalım. açalım yolları gülle donatalım

söylenen şarkıların ardındaki tepelerde patlayan bu bombaları

elbet bir gün / ölmesin diye çocuklar, ağzımızın içinde tutalım

Onur Budak

12 Aralık  2016 @İstanbul

Bilmiyorum Bu. Kimse İçin

kanarken öptüm.

duvar oluk oluk akarken kırılışımı ısıtıp ısıtıp,

koydum önüme

çenemi burktum

sakalım kıpkızıl

çocukmuş. değilmiş

ben bu dünyadan ne anladım.

korktum.

dokunuşlara bağıramayan çocuklar gibi

evim yanar diye ben, bir gürültüyü bağıramadım

o gözler. o göz altlarıyla

uyuduğum. uyuduğum uyku mu sandım

bugün kaç insan öptüm

kaç ağız böyle karanfil, kaç ağız böyle zift

ay yüzlerce kez birleşti ve parladı;

ben bir susku gibi hep. sözlerimde dağıldım

kaburgamı kırdım. biliyorum orada doğmadı kadınlar

ama orama dokunduğunda. elinle değdiğinde

tanıdım kabuğumun içinde kendini yenileyen teni

tanıdım ve bildim. bir daha kimseye eğilmedim

o gün sana böyle yukardan bakmam beni tanrı kıldı

bana inandın

bana inandın, o orman bizi kaybederdi,  oraya girdik.

elimize battı yaban bitkiler

o çok zehirliydi bak. onu yedik

senin soğuk kışlarına

adının bilindiği eski çağlardan bir örtüyle geldim

içinde eski bir dua vardı. okudun

bir mağarada günlerce aç ve susuz

ayaklarımızı birleştirdik

birleşti halklar gibi omurgamız. dilimiz

bana elini uzattın

dilimi çözemedim

dilimi çözemedim

kemiklerimde bir kırılma sesiyle

titreyip yürüdüm

batarken içtiğim suyun tadını unutmadım

açıldığında içine hızla boğuluşumun dolduğu ağzımı verdim sana

onu kurtarma

ağzını daya

kanarken öp.

duvar oluk oluk akarken.

şimdi hiçbir şey anlamayıp kırıldığım bu dünyada ben

o gözler. o göz altlarıyla

rengini unuttum mu sandın.

Onur Budak
20 - 21 Kasım 2016 @İstanbul