bu kalbimin günlüğü mü, dilimin mi, söyleyemem...
bir yerlerimde kustukça temizleneceğini sandığım ağrılar var
bu uyanıklığı, ısınana kadar yanan bu beyaz ışığı
bu titrek şarkıyı, toplu iğnelerle çevrili harflere basan parmakları
bu kısık gözleri, bu buruk kalbi
ben, bir sokağın soğuduğu uçta doğurduğum;
ve yaralarımla emzirdiğim; sende sevdim.
sende sevdim çabucak kızaran bu kemiği
soğuğa çıktığı zaman elmacık kemiklerinde beliren bu mor damarları
güldüğün zaman kısılan o sesi
bakarken bir yerlere, ...bir yerlere, ...o en uzak yerlere
bir gözünden diğerine akan o şeffaf sıvıyı
değdiğim yanaklarında beliren o keskin ısıyı; sende sevdim.
...yüz isim verir gibi / yüz isme inanır gibi...
sende inandım bu kutsal maviye.
bu duyduğun senin
hırıltımda beliren bir cümle,
yatağına geciken bir şiir.
kapa kulağını geceye
kapa gecenin getirdiği her şeye
AMA GÖZLERİNİ AÇ BURADA DÜŞECEĞİN YERLER VAR
buraya siyah beyaz bir bakış at
buraya ayakların takılsın
buraya başını koy
buraya bir kirpik
buraya alnın sımsıcak
buraya sırtın parçalanmış
göğsümle karnım arasında duran bu derin boşluğa diyorum; dizlerin kaskatı
buraya kasığın donmakta olan ve henüz kurtarılan
buraya avuçların terli ve ıslanmakta olan
buraya omzun atmakta olan
buraya nabzın susmuş olan
AMA GÖĞSÜNDE BİR YARA AÇ ORADA DÜŞECEĞİM YERLER VAR
oraya bir çift kara bakış
oraya bir söz
oraya bir rüya
oraya bir sarılış kapanmakta olan
oraya bir uyku henüz başlayan ve henüz bitirilen
oraya bir serserilik çocuklaşmakta olan
oraya bir su çiçekleri büyütmek isteyen
bir kuyu gibi düşülen ve düşülmekte olan yarana diyorum; bir öpücük ıslak ve kurumaktan kaçınan
oraya; o en sarı, o en mavi, o en kırmızı yüzüne;
bir şiir işte, yatağını bulmuş olan...
Onur Budak
27-28 Eylül 2016, @İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder