Çiçekler Ve Çocuklar

naif bir şiir olsun istedim bu
sıcak su torbaları, hafif giysiler
bir yerlerde yine bomba patlattılar
ben çok üşüdüm.

ezilmesin istedim bu şiir tüm çiçekler gibi
metal tadı değmesin ağzına
bir metalden doğup
bir metale çevirmesin yüzünü
istedim ki makineleri soldursun
sustursun tüm silahları
beni bir yere götürsün. bir yere
"çiçekler ve çocuklar"a.

oturup bir çiçeğin yürüyüşünü düşündüm bu şiirde
yere vurduğu topukları
ağaçları ve tohumları
düşündüm, dikenleri ve düşüşleri unutup
bir el gibi uzayan sarmaşıkların rengini
tırmanmayı onlarla başka bir göğe
ve bir mavide buluşmayı başka sarmaşıklarla
başka çiçekler ve başka çocuklarla

-rengini sen seç-

zarif bir şiir olsun istedim bu
çiçekler ve çocuklar.
bir yerde yine bomba patlattılar
ben çok kırıldım.

toprağı kazıdım, bereket anayı ve onun sırılsıklam kasığını
her yere geç kalıp
bir koparılışa yetiştim
bu koparılışı ben kendime çok benzettim.

(koptum ve kırıldım bu dünyanın dikenlerine
koptum ve kırıldım diz kapağımdaki çiziği hissedemediğime
koptum ve kırıldım ellerime batan dikene hiç üzülemediğime
koptum ve kırıldım ateşin ortasında bir oyuncak bırakabildiğime
...koptum ve kırıldım...)

koptum ve kırıldım bu dünyaya
koptum ve kırıldım bu dünyanın getirdiği her şeye.

bir hayvanın dişleri arasında buldum ben bu kelimeleri
göğsümde çoksesli bir gök,
gözlerim nasıl kırmızı.

burada öldürüp insanlığı, otların üzerine attılar
alıp gömdüm göğsüme
sonra bir sarmaşık uzadı...uzadı...uzadı...

ben bu şiiri en çok
çiçeklere ve çocuklara benzettim.

Onur Budak
18 Şubat 2016, @Denizli