Armagnac

Furkan için

nasıl ve ne zaman ölmeliydin
bilmiyorum.
saman sarısı bir bozkırda düşüp
masmavi bir koşuda vurularak
bir denizi yararken kolların, batarak
asık suratlara bir yumruk gibi, kahkaha patlatarak
ya da uçarak... uçarak... uçarak...
bilmiyorum.

ama düşerek yirmi beş kiloya
bir ağaç yerine, yatağa sımsıkı tutunarak
ve henüz girmişken on sekiz'ine
böyle sessiz, böyle hareketsiz
değil.

gülüşlerimizin tam ortasında belir
değil gözyaşı
bir kahkaha ol, patla suratlarımızda.
bak, o hep istediğin odayı hazırladı annen
hem de orada, en üst katında yeşilin.
şimdi kapa gözlerini.
soft bir ışığa.
bulduğun tüm güzel çiçeklerin
koynunda uyu, furkan.

13 Temmuz 2015 / İstanbul - Onur Budak