"on dokuz mart iki bin on altı için."
geceler kara tren diye bağıran bir şarkıyı tutarken gördüğüm kolların; güçlüydüler.
kör bir kuyu gibi
karanlıktan korktum
içimde engel olamadığım şeylerin
ısırışıyla dokunuyorum sana
korkma, son zehrimi taşta akıttım
bir bileğin kesilişini ben
bana sunduğun suskuda gördüm
ördüğün bu duvarlara aktı kanımdan bir şey
yürüdüm. yürüdüm
unuttum acımı, aklıma bir masal daha yazdım
ve yürüdüm. yürüdüm
arta kalan kanımı da aldım
alnıma süründüm.
ben seninle dalıp dalıp uzağa, sevgilim
en yaklaşılmaz güneşlere büründüm.
sana tapındığım bu evde
dolaşan soluğunu
hiç geçilmemesi gereken çizgilerin sarartısında
uzayan saçlarını
geceler kara tren diye bağıran bir şarkıyı tüm gücüyle
tutan kollarını gördüm
şu çocuk ellerinle nelere dokunduysan
onları aldım batıl bir inançla siyaha boyadım
seni aldım batıl bir inatla göğsüme dayadım
ben sana tapındığım bu evde ilk şiirimi, sevgilim
bir yerlerde ölürken insanlar
güçsüzleşen dizlerine yazdım.
Onur Budak
19 Mart 2016 - İstanbul
